آیا فیبروم رحم درد دارد؟

تا ۸۰ درصد از افراد دارای رحم در طول زندگی خود فیبروم را تجربه می کنند. اگرچه بسیاری از افراد مبتلا به فیبروم هیچ علامتی را تجربه نمی کنند، تقریباً ۳۰ درصد علائمی دارند که شامل درد فیبروم رحم و فشار لگن، کمردرد و درد در حین رابطه جنسی است.

شدت درد فیبروم رحم به محل، اندازه و تعداد فیبروم‌های موجود بستگی دارد. اگر فیبروم های کوچکی دارید، ممکن است متوجه وجود آنها نشوید و احساس درد یا ناراحتی نکنید. اگر فیبروم های بزرگتر یا تعداد زیادی در رحم دارید، ممکن است احساس ناراحتی و درد کنید.

درد فیبروم رحم ممکن است مزمن باشد و همیشه احساس شود، یا ممکن است بیاید و از بین برود. فیبروم ها می توانند انواع مختلفی از درد ایجاد کنند، از جمله:

کمر درد
یبوست
درد هنگام رابطه جنسی
درد و فشار لگن
دردهای شدید قاعدگی
دردهای شدید و کوبنده در شکم

سایر علائم فیبروم رحم

فیبروم ها علاوه بر ایجاد درد و ناراحتی می توانند علائم ناراحت کننده دیگری نیز ایجاد کنند، از جمله:

کم خونی (به دلیل از دست دادن خون در پریودهای سنگین)
خونریزی ناگهانی (خونریزی بین پریودها)
عوارض دوران بارداری و زایمان (افزایش احتمال سزارین)
بزرگ شدن زیر شکم
احساس پری در ناحیه معده/لگن
تکرر ادرار
خونریزی شدید قاعدگی
ناباروری

درمان درد فیبروم رحم

درمان های مختلفی برای مدیریت درد فیبروم وجود دارد، از جمله درمان های خانگی و داروهای بدون نسخه که باعث تسکین موقت می شوند. اگر درد فیبروم شما به اندازه ای شدید باشد که بر زندگی روزمره شما تأثیر بگذارد، پزشک ممکن است داروها یا روش های جراحی را برای ارائه تسکین طولانی مدت یا دائمی توصیه کند.

درمان های خانگی و سبک زندگی

ممکن است بتوانید درد فیبروم رحم خود را با داروهای خانگی که تسکین موقتی را ارائه می دهند، مدیریت کنید، به خصوص اگر علائم جزئی دارید. استفاده از پد گرم کننده یا کمپرس گرم روی شکم ممکن است کمک کننده باشد. همچنین اگر از طریق مراقبت از خود، مانند یوگا یا مدیتیشن، استرس خود را کاهش دهید، ممکن است راحت‌تر با درد مقابله کنید.
یک رژیم غذایی سالم و سرشار از سبزیجات برگدار، میوه ها، غلات کامل و ماهی مصرف کنید. از غذاهای فرآوری شده و شیرین پرهیز کنید.
از الکل اجتناب کنید.
به طور منظم ورزش کنید.
وزن سالم را حفظ کنید.

درمان های بدون نسخه

داروهای بدون نسخه می توانند به کاهش موقت درد فیبروم کمک کنند، از جمله :

داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) : داروهای غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می توانند به کاهش التهاب، تورم و درد کمک کنند. آنها همچنین ممکن است به کاهش خونریزی کمک کنند، اما اندازه فیبروم ها را کاهش نمی دهند.

مکمل های آهن : اگر فیبروم های شما باعث خونریزی شدید شود، ممکن است منجر به کم خونی (گلبول های قرمز پایین) شود. کم خونی می تواند باعث خستگی و ضعف شود. اگر کم خونی دارید، متخصص مراقبت های بهداشتی شما ممکن است مکمل های آهن را توصیه کند تا بدن شما بتواند هموگلوبین و گلبول های قرمز بیشتری تولید کند.

ویتامین ها: تحقیقات نشان می دهد که خطر فیبروم در افرادی که سطوح پایین ویتامین D و A دارند افزایش می یابد.

اگر به اندازه کافی از اینها از طریق رژیم غذایی خود مصرف نمی کنید یا به اندازه کافی در معرض نور خورشید (ویتامین D) قرار نمی گیرید، می توانید به افزودن ویتامین ها و مکمل های غذایی فکر کنید.

درمان با نسخه

ممکن است برای درمان فیبروم داروها تجویز شود :

کنترل بارداری هورمونی : خونریزی شدید قاعدگی و دردهای قاعدگی ممکن است با کنترل بارداری هورمونی کاهش یابد. این ممکن است توسط قرص ها، دستگاه های داخل واژینال (مانند حلقه)، تزریقی یا دستگاه های داخل رحمی (IUD) ارائه شود.

آگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH): این داروها می توانند فیبروم ها را کوچک کنند و ممکن است قبل از جراحی فیبروم استفاده شوند. آنها معمولاً کمتر از شش ماه استفاده می شوند زیرا عوارض جانبی دارند. آنها هورمون های حاکم بر چرخه قاعدگی را مسدود می کنند و قاعدگی شما را متوقف می کنند. لوپرون (لوپرولید) یک مثال است.

Elagolix : این آنتاگونیست گیرنده GnRH جدیدتر برای افراد مبتلا به فیبروم که یائسگی را سپری نکرده اند نشان داده شده است. تا دو سال قابل استفاده است.
ترانکسامیک اسید : این داروی خوراکی را می توان برای درمان خونریزی شدید قاعدگی در افراد مبتلا به فیبروم استفاده کرد.

جراحی ها و روش های متخصص محور

اگر درمان‌های خانگی و داروها به کاهش درد فیبروم رحم شما کمک نکنند، پزشک ممکن است جراحی را برای برداشتن آنها پیشنهاد کند. روش‌های جراحی و متخصص برای برداشتن فیبروم شامل میومکتومی، آمبولیزاسیون فیبروم رحم و هیسترکتومی است.

میومکتومی یک روش جراحی است که فیبروم ها را بدون برداشتن بافت سالم رحم از بین می برد. این گزینه برای افرادی که می خواهند در آینده بچه دار شوند یا می خواهند رحم خود را حفظ کنند، بهترین است.

ممکن است با استفاده از هیستروسکوپ انجام شود، که در آن یک اسکوپ از طریق واژن و دهانه رحم به داخل رحم وارد می شود تا هیچ برشی ایجاد نشود. سپس از ابزاری برای مشاهده و برش فیبروم ها استفاده می شود.

با این حال، ممکن است لازم باشد با لاپاراسکوپ، که در آن برش‌های کوچکی در شکم ایجاد می‌شود، یا با جراحی باز شکم که نیاز به برش بزرگ‌تری دارد، انجام شود.

آمبولیزاسیون فیبروم رحمی یا آمبولیزاسیون شریان رحمی روشی است که در آن یک لوله نازک به داخل رگ‌های خونی که فیبروم(ها) را تامین می‌کنند، کشیده می‌شود. ذرات پلاستیک یا ژل برای مسدود کردن جریان خون تزریق می شوند و باعث کوچک شدن فیبروم می شوند.

این یک انتخاب برای افرادی است که فیبروم های دردناک دارند یا فیبروم هایی که به مثانه یا راست روده فشار می آورند و نمی خواهند بچه دار شوند.

ابلیشن آندومتر پوشش داخلی رحم را می سوزاند/از بین می برد تا توانایی آن برای ضخیم شدن هر ماه غیرفعال شود. این کار خونریزی شدید را کنترل می کند. این کار را می توان بدون برداشتن فیبروم انجام داد. با این حال، فیبروم های زیر مخاطی (آنهایی که در حفره رحم قرار دارند) باید ابتدا برداشته شوند.

برخی از افراد در طول دوره های قاعدگی خود پس از ابلیشن آندومتر فقط خونریزی خفیف را تجربه می کنند و برخی دیگر هرگز پریود نخواهند شد. این گزینه فقط برای کسانی است که نمی خواهند در آینده بچه دار شوند.

هیسترکتومی (برداشتن رحم با جراحی ) تنها راه برای تضمین عدم بازگشت فیبروم است. هیسترکتومی فقط برای افرادی توصیه می شود که فیبروم های آنها تأثیر فوق العاده ای در زندگی روزمره دارند (مانند درد مزمن و/یا خونریزی شدید) در نزدیکی یا گذشته یائسگی هستند و/یا نمی خواهند بچه دار شوند.

منبع : verywellhealth