اختلال شخصیت چیست؟ (علت، علائم، ویژگی ها و درمان)

اختلالات شخصیت را می توان به عنوان تظاهر ویژگی های شخصیتی شدید توصیف کرد که با زندگی روزمره تداخل می کند و به رنج قابل توجه، محدودیت های عملکردی یا هر دو کمک می کند. آنها با کیفیت پایین زندگی، سلامت ضعیف و مرگ و میر زودرس مرتبط هستند.

با مشکلاتی در عملکرد جنبه های خود (مانند هویت، ارزش خود، دقت نگاه به خود، هدایت به خود) و یا اختلال در عملکرد بین فردی (مانند توانایی توسعه و حفظ روابط نزدیک و رضایت بخش متقابل، توانایی برای درک دیدگاه های دیگران و مدیریت تعارض در روابط) که در یک دوره زمانی طولانی (مثلاً دو سال یا بیشتر) ادامه داشته است.

این اختلال در الگوهای شناختی، تجربه هیجانی، بیان عاطفی و رفتاری که ناسازگار هستند (مانند انعطاف ناپذیر یا ضعیف) آشکار می شود و در طیف وسیعی از موقعیت های شخصی و اجتماعی آشکار می شود (یعنی محدود به روابط خاص یا نقش های اجتماعی نیست).

الگوهای رفتاری مشخص کننده اختلال از نظر رشدی مناسب نیستند و نمی توان آنها را عمدتاً با عوامل اجتماعی یا فرهنگی، از جمله تعارضات اجتماعی-سیاسی توضیح داد.

این اختلال با ناراحتی قابل توجه یا اختلال قابل توجه در عملکرد فردی، خانوادگی، اجتماعی، آموزشی، شغلی یا سایر زمینه های مهم مرتبط است.

علت اختلالات شخصیت

علت اختلالات شخصیت همچنان مبهم است. باور سنتی این است که این رفتارها ناشی از یک محیط اولیه ناکارآمد است که از تکامل الگوهای انطباقی ادراک، پاسخ و دفاع جلوگیری می کند.

عواملی در دوران کودکی که گمان می رود با اختلال شخصیت مرتبط هستند عبارتند از :

سوء استفاده جنسی

آزار جسمی

سوء استفاده عاطفی

بی توجهی

مورد آزار و اذیت قرار گرفتن

عوامل عاطفی یا رفتاری که ممکن است نقش داشته باشند عبارتند از :

فرار کردن

قلدری به دیگران

اخراج تعلیق شدن

فرار از خانه

خودآزاری عمدی

دوره های طولانی بدبختی

شواهدی که از ارتباط بین اختلال شخصیت و عوامل ژنتیکی حمایت می‌کند در حال رشد است.

افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی در معرض خطر ابتلا به بسیاری از اختلالات روانپزشکی هستند. اختلالات خلقی یک خطر خاص در تمام تشخیص های شخصیتی است. بیماران مبتلا به افسردگی و اختلال شخصیت نسبت به افرادی که به تنهایی افسردگی دارند، وضعیت پایدارتری دارند. برخی از انواع بیماری های روانی بیشتر مختص اختلالات شخصیتی خاص هستند.

علائم اختلال شخصیت

شدت اختلال شخصیت را به صورت زیر تعریف می شود :

دشواری شخصیت : برخی مشکلات شخصیتی در موقعیت‌های خاص، اما نه به طور کلی.

PD خفیف : مشکلات شخصیتی مشخص در طیف وسیعی از موقعیت ها.

PD متوسط : مشکلات شخصیتی مشخص معمولاً چندین حوزه شخصیتی و در همه موقعیت ها را در بر می گیرد.

PD شدید : مشکلات شخصیتی که منجر به خطرات قابل توجهی برای خود یا دیگران می شود.

ویژگی ها یا الگوهای شخصیتی برجسته

ویژگی تأثیرگذاری منفی

تمایل به تجربه طیف گسترده ای از احساسات منفی. تظاهرات رایج عبارتند از:

تجربه طیف وسیعی از احساسات منفی با فراوانی و شدت غیر متناسب با موقعیت.

بی ثباتی عاطفی و تنظیم ضعیف احساسات

نگرش های منفی گرایانه

عزت نفس و اعتماد به نفس پایین

بی اعتمادی

صفت جداشدگی

تمایل به حفظ فاصله بین فردی (جدایی اجتماعی) و فاصله عاطفی (جدایی عاطفی). تظاهرات رایج عبارتند از :

جدایی اجتماعی (اجتناب از تعاملات اجتماعی، فقدان دوستی و اجتناب از صمیمیت).

انفصال عاطفی (ذخیره، دوری، و بیان و تجربه عاطفی محدود).

ویژگی عدم اجتماعی

بی اعتنایی به حقوق و احساسات دیگران که هم خود محوری و هم عدم همدلی را در بر می گیرد. تظاهرات رایج عبارتند از :

خود محوری (مثلاً احساس استحقاق، انتظار تحسین دیگران، رفتارهای مثبت یا منفی توجه جویانه، توجه به نیازها، خواسته ها و آسایش خود و نه نیازهای دیگران).

فقدان همدلی (بی‌تفاوتی نسبت به اینکه آیا اعمال باعث ناراحتی یا آسیب رساندن به دیگران می‌شود، که ممکن است شامل فریب‌کاری، دستکاری، و استثمارگر بودن از دیگران، پست و پرخاشگر بودن فیزیکی، بی‌رحمی در پاسخ به رنج دیگران و بی‌رحمی در دستیابی به اهداف باشد).

صفت بازدارندگی

تمایل به عمل عجولانه بر اساس محرک های خارجی یا درونی فوری (احساسات، عواطف، افکار)، بدون در نظر گرفتن پیامدهای منفی بالقوه. تظاهرات رایج عبارتند از :

تکانشگری

حواس پرتی

بی مسئولیتی

بی پروایی

عدم برنامه ریزی

ویژگی آنانکاستیا

تمرکز محدود بر استانداردهای سفت و سخت کمال و درست و نادرست، و بر کنترل رفتار خود و دیگران و کنترل موقعیت ها برای اطمینان از انطباق با این استانداردها. تظاهرات رایج عبارتند از :

کمال گرایی (به عنوان مثال، توجه به قوانین اجتماعی، تعهدات، و هنجارهای درست و غلط، توجه دقیق به جزئیات، سفت و سخت، سیستماتیک، روال روزانه، برنامه ریزی بیش از حد و برنامه ریزی، تاکید بر سازماندهی، نظم و آراستگی).

محدودیت عاطفی و رفتاری (مثلاً کنترل سفت و سخت بر بیان عاطفی، سرسختی و انعطاف ناپذیری، اجتناب از ریسک، پشتکار و مشورت).

الگوی مرزی

الگوی اختلال شخصیت با یک الگوی فراگیر از بی ثباتی روابط بین فردی، خودانگاره و عواطف، و تکانشگری مشخص مشخص می شود، همانطور که توسط :

تلاش های دیوانه وار برای جلوگیری از رها شدن واقعی یا خیالی.

الگویی از روابط بین فردی ناپایدار و شدید.

اختلال هویت که در خودانگاره یا احساس خود به طور مشخص و دائمی ناپایدار ظاهر می شود.

تمایل به رفتار عجولانه در حالت های عاطفه منفی بالا، که منجر به رفتارهای بالقوه آسیب رسان به خود می شود.

دوره های مکرر خودآزاری.

بی ثباتی عاطفی به دلیل واکنش مشخص خلق و خو.

احساس پوچی مزمن؛ عصبانیت شدید نامناسب یا مشکل در کنترل خشم.

علائم تجزیه‌ای گذرا یا ویژگی‌های شبه روان‌پریشی در موقعیت‌های برانگیختگی عاطفی بالا.

درمان و مدیریت اختلال شخصیت

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت می‌توانند با حمایت عاطفی و یا عملی که توسط دوستان و خانواده‌ها، گروه‌ها و شبکه‌های خودیاری، و همچنین تیم‌های مراقبت اولیه و سلامت روان ارائه می‌شود، زندگی کاملی داشته باشند.

روان درمانی

تعدادی از روان درمانی ممکن است موثر باشد. با این حال، درمان ممکن است طولانی‌مدت باشد و سال‌ها طول بکشد. درمان‌های بالقوه مؤثر عبارتند از ۱۳:

درمان مبتنی بر ذهنیت (MBT) : درمان گروهی و فردی برای آگاهی بیشتر از آنچه در ذهن فرد و در ذهن دیگران می گذرد.

رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) : ترکیبی از درمان های شناختی و رفتاری، با برخی از تکنیک های ذن بودیسم.

درمان شناختی رفتاری (CBT) : برای تغییر الگوهای تفکر غیر مفید.

درمان مبتنی بر طرحواره : شناخت درمانی برای کشف و تغییر باورهای غیر مفید.

درمان متمرکز بر انتقال : فرآیندهای ناخودآگاه را بررسی و تغییر می دهد.

روان درمانی پویا : به چگونگی تأثیر تجربیات گذشته بر رفتار حال می پردازد.

درمان تحلیلی شناختی : شناخت و تغییر الگوهای غیر مفید در روابط و رفتار.

درمان گروهی

به طور معمول افرادی که مشکلات عاطفی طولانی مدت دارند می توانند برای چندین هفته یا چند ماه در کلاس های گروهی شرکت کنند. افراد از برقراری ارتباط با یکدیگر و یادگیری از یکدیگر یاد می گیرند و هر گونه اختلاف یا ناراحتی در مکانی نسبتا امن است.

دارو

افراد مبتلا به اختلالات شخصیت احتمال بیشتری دارد که مشکلات روانی دیگری مانند افسردگی یا اضطراب داشته باشند که ممکن است از درمان با دارو استفاده کنند نیاز دارند. شواهد حاکی از هرگونه فایده دارو برای درمان اختلالات شخصیتی بسیار محدود است. تجویز دارو برای این منظور توصیه نمی شود و دارو نمی تواند اختلال شخصیت را درمان کند. گاهی اوقات ممکن است روانپزشکان از داروها برای کاهش علائم استفاده کنند، از جمله :

داروهای ضد روان پریشی (دوز کم) : می توانند مشکوک بودن علائم پارانوئید، اسکیزوئید و اسکیزوتایپی را کاهش دهند.

داروهای ضد افسردگی برای مشکلات خلقی و عاطفی یا کاهش اضطراب.

تثبیت کننده های خلقی برای خلق و خوی ناپایدار و تکانشگری.

داروهای آرام بخش (فقط کوتاه مدت) ممکن است به عنوان بخشی از یک برنامه در طول یک بحران استفاده شوند.

تثبیت‌کننده‌های خلقی و آنتی‌سایکوتیک‌های نسل دوم ممکن است برای علائم خاص در اختلال شخصیت مرزی مفید باشند، اما دارودرمانی بر شدت کلی این بیماری تأثیری ندارد.

منبع : patient