سندرم نفروتیک چیست؟

سندرم نفروتیک (neff-rot-ick) وضعیتی است که در آن کلیه‌های شما مقدار زیادی پروتئین (پروتئین اوری) در ادرار شما آزاد می‌کنند.

سندرم نفروتیک معمولاً به دلیل مشکل در فیلترهای کلیه (گلومرول) ایجاد می شود. گلومرول ها (glo-mare-yoo-lye) رگ های خونی ریز در کلیه های شما هستند. آنها مواد زائد و مایعات اضافی را از خون شما خارج می کنند و به عنوان ادرار به مثانه می فرستند. مواد زائد متداول عبارتند از ضایعات نیتروژن (اوره)، ضایعات ماهیچه ای (کراتینین) و اسیدها.

در کلیه های سالم، گلومرول ها مواد زائد را فیلتر می کنند. آنها به خون شما اجازه می دهند سلول ها و پروتئین های مورد نیاز بدن را برای عملکرد منظم حفظ کند.

لومرول های آسیب دیده اجازه می دهند پروتئین های خون از جمله آلبومین به ادرار شما نشت کنند. اگر سندرم نفروتیک دارید، گلومرول‌های آسیب‌دیده اجازه می‌دهند سه گرم یا بیشتر پروتئین در مدت ۲۴ ساعت به ادرار شما نشت کند.

علائم سندرم نفروتیک چیست؟

علائم شایع سندرم نفروتیک عبارتند از:

مقادیر زیاد (بیش از ۳.۵ گرم) پروتئین آلبومین موجود در ادرار شما (آلبومینوری).
سطوح بالای چربی و کلسترول در خون شما (هیپرلیپیدمی).
تورم (ادم)، معمولاً در پاها، پاها یا مچ پا. همچنین ممکن است تورم در دست یا صورت شما ایجاد شود.
سطوح پایین آلبومین در خون شما (هیپوآلبومینمی).
از دست دادن اشتها.
احساس ناخوشی یا بیماری.
درد شکم (درد در هر نقطه از دنده تا لگن).
ادرار کف آلود.
یکی دیگر از علائم سندرم نفروتیک از دست دادن مواد معدنی و ویتامین هایی است که برای سلامتی و رشد شما ضروری هستند، از جمله کلسیم و ویتامین D. در کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک، این ممکن است بر رشد آنها تأثیر بگذارد. ممکن است دچار پوکی استخوان شوید که مو و ناخن شما را ضعیف می کند.

شایع ترین عارضه سندرم نفروتیک چیست؟

شایع ترین عوارض سندرم نفروتیک عبارتند از:

آسیب حاد کلیه. کلیه شما به طور ناگهانی به درستی کار نمی کند.
کم خونی. شما سلول های خونی سالم کافی برای حمل اکسیژن به اندام های بدن خود ندارید.
بیماری عروق کرونر. پلاک در شریان هایی که خون را به قلب شما می رسانند، ایجاد می شود.
فشار خون بالا (فشار خون بالا). خونی که در رگ های خونی شما جریان دارد با نیرویی بیشتر از حد معمول حرکت می کند.
کم کاری تیروئید. غده تیروئید شما به اندازه کافی هورمون تیروئید را در جریان خون شما تولید و آزاد نمی کند.

علت سندرم نفروتیک چیست؟

بیماری های کلیوی اغلب به گلومرول شما آسیب می رساند. این بیماری ها گلومرول های شما را هدف قرار می دهند، اگرچه ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و محققان پزشکی مطمئن نیستند که چرا. گلومرول های آسیب دیده علت اصلی سندرم نفروتیک هستند. این بیماری ها عبارتند از:

آمیلوئیدوز. این بیماری است که در آن پروتئین های آمیلوئید در اندام های حیاتی شما تجمع می یابد. آمیلوئیدوز اغلب در کلیه‌ها رخ می‌دهد و بر توانایی آنها در فیلتر کردن تأثیر می‌گذارد.

نفروپاتی مرتبط با دیابت. “نفروپاتی” به این معنی است که کلیه شما به درستی کار نمی کند. در نفروپاتی مرتبط با دیابت، دیابت باعث آسیب یا اختلال در یک یا چند اعصاب کلیه می شود. به طور معمول باعث بی حسی، سوزن سوزن شدن، ضعف عضلانی و درد در ناحیه آسیب دیده شما می شود.

گلومرولواسکلروز سگمنتال کانونی (FSGS). در FSGS، جای زخم بر نواحی کوچک (بخش‌های) برخی از گلومرول‌های شما تأثیر می‌گذارد. ممکن است باعث تورم، نارسایی کلیه و از دست دادن پروتئین در ادرار شما شود.

لوپوس. لوپوس یک بیماری خود ایمنی است که باعث التهاب، تورم و درد در سراسر بدن شما از جمله کلیه ها می شود.

نفروپاتی غشایی. در نفروپاتی غشایی، سیستم ایمنی بدن شما به غشاهای فیلتر کننده در کلیه ها حمله می کند.

بیماری حداقل تغییر (MCD). این یک نوع نفروپاتی است که در آن کلیه های شما به درستی کار نمی کنند. با این حال، بیوپسی کلیه آسیب کمی به گلومرول یا بافت کلیه شما نشان می دهد یا هیچ آسیبی را نشان نمی دهد. MCD ممکن است در هر سنی رخ دهد، اما در کودکان شایع‌تر است.

چگونه می توان سندرم نفروتیک را تشخیص داد؟

آزمایش ها و روش های زیر به تشخیص سندرم نفروتیک کمک می کند:

آزمایشات آنالیز ادرار

یک آزمایش ادرار (آزمایش ادرار) جنبه های بصری، شیمیایی و میکروسکوپی ادرار شما را بررسی می کند. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است چند نوع مختلف آزمایش ادرار را توصیه کند.

در طول آزمایش نشانگر، شما در یک ظرف مخصوص در دفتر ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یا بیمارستان خود ادرار می کنید. سپس، یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی، یک نوار کاغذ پوشیده شده با مواد شیمیایی خاص (میدان) را در ظرف قرار می‌دهد. اگر آلبومین در ادرار شما وجود داشته باشد، میله اندازه گیری رنگ تغییر می کند.

اگر پزشک شما به اندازه گیری دقیق تری نیاز دارد، ممکن است آزمایشات پروتئین ادرار را توصیه کند. آزمایشات پروتئین ادرار ممکن است شامل یک نمونه ادرار یا جمع آوری ۲۴ ساعته ادرار باشد.

در یک نمونه ادرار، ظرف شما به آزمایشگاه فرستاده می شود. تکنسین های آزمایشگاه میزان آلبومین و کراتینین را در ادرار شما مقایسه می کنند (نسبت آلبومین به کراتینین). اگر نمونه ادرار شما بیش از ۳۰ میلی گرم آلبومین به ازای هر گرم کراتینین داشته باشد، ممکن است علامت مشکل باشد.

در یک جمع‌آوری ادرار ۲۴ ساعته، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ظرفی برای جمع‌آوری ادرار از خانه به شما می‌دهد. در روز آزمون، شما:

وقتی برای اولین بار از خواب بیدار می شوید طبق معمول در توالت ادرار کنید.
بقیه روز را تا زمانی که بخوابید در ظرف ادرار کنید.
روز بعد وقتی برای اولین بار از خواب بیدار شدید، برای آخرین بار در ظرف ادرار کنید.
سپس نمونه خود را در دفتر ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یا آزمایشگاه خود رها می کنید. تکنسین های آزمایشگاه فقط میزان آلبومین موجود در نمونه شما را اندازه گیری می کنند.

آزمایشات خون

در طول آزمایش خون آلبومین، پزشک از یک سوزن نازک برای خارج کردن مقدار کمی خون از ورید بازوی شما استفاده می کند. نمونه خون برای آزمایش به آزمایشگاه می رود. سطح پایین آلبومین یا سایر پروتئین ها ممکن است نشان دهنده سندرم نفروتیک باشد.

تکنسین های آزمایشگاه ممکن است سطح کلسترول و تری گلیسیرید خون شما را نیز آزمایش کنند. اگر سطح آلبومین خون شما پایین باشد ممکن است این سطوح افزایش یابد.

نمونه برداری کلیه

در طول بیوپسی کلیه، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما قطعه کوچکی از بافت کلیه شما را برای بررسی در آزمایشگاه زیر میکروسکوپ برمی دارد.

ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ابتدا ناحیه مورد نظر را با یک بی حس کننده موضعی بی حس می کند تا دردی احساس نکنید. آنها همچنین به شما یک آرامبخش سبک می دهند تا به شما کمک کند آرام شوید. سپس، آنها یک سوزن را از طریق پوست و داخل کلیه شما وارد می کنند تا نمونه بافت را جمع آوری کنند.

اگر دیابت دارید و پزشک شما مشکوک به سندرم نفروتیک است، احتمالاً نیازی به بیوپسی کلیه ندارید. سابقه پزشکی، آزمایش ادرار و آزمایش خون شما اغلب برای کمک به تشخیص سندرم نفروتیک در نتیجه دیابت شما کافی است.

آیا سندرم نفروتیک قابل درمان است؟

نه، سندرم نفروتیک قابل درمان نیست. با این حال، سندرم نفروتیک اغلب در کودکان پس از رسیدن به اواخر سال های نوجوانی یا اوایل دهه ۲۰ از بین می رود.

درمان به تسکین علائم سندرم نفروتیک کمک می کند و از آسیب بیشتر به کلیه ها جلوگیری می کند.

درمان سندرم نفروتیک شامل رسیدگی به علت زمینه‌ای و انجام اقداماتی برای کاهش فشار خون بالا، کلسترول بالا، تورم و خطرات عفونت است. درمان معمولاً شامل داروها و تغییر در رژیم غذایی شما است.

برخی از داروهای فشار خون می توانند بیماری کلیوی که باعث سندرم نفروتیک می شود را کند کنند، از جمله:

مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE).
مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین (ARBs).
این داروها فشار داخل گلومرول شما را کاهش می دهند که آلبومینوری را کاهش می دهد. بسیاری از افراد برای تنظیم فشار خون خود به دو یا چند دارو نیاز دارند.

علاوه بر یک مهار کننده ACE یا یک ARB، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است یک دیورتیک را توصیه کند. دیورتیک ها به کلیه های شما کمک می کنند مایعات را از خون شما خارج کنند. دیورتیک ها همچنین به کاهش فشار خون و تورم کمک می کنند. سایر داروهایی که به کاهش فشار خون شما کمک می کنند عبارتند از مسدود کننده های بتا و مسدود کننده های کانال کلسیم.

برای کاهش کلسترول، پزشک ممکن است داروهای استاتین را توصیه کند.

اگر سندرم نفروتیک دارید، بهتر است واکسن سالانه آنفولانزا (آنفولانزا) و واکسن پنوموکوک (نیو-ما-کاه-کول) دریافت کنید. واکسن پنوموکوک به محافظت از بدن شما در برابر عفونت باکتریایی پنوموکوک (new-ma-cah-cuss) کمک می کند. این باکتری ها ممکن است باعث عفونت گوش، گلودرد استرپتوکوکی، ذات الریه و مننژیت شوند.

در برخی موارد، پزشک شما ممکن است داروهایی را توصیه کند که به جلوگیری از لخته شدن خون (ضد انعقادها یا رقیق‌کننده‌های خون) کمک می‌کنند. اگر سندرم نفروتیک دارید، فقط در صورت ایجاد لخته خون از این داروها استفاده خواهید کرد. آنها از سندرم نفروتیک یا علائم سندرم نفروتیک جلوگیری نمی کنند.