ترومبوز ورید عمقی (DVT) یک لخته خونی است که به طور جزئی یا کامل یک ورید بزرگ (معمولاً در قسمت تحتانی ساق یا ران، مانند ورید پوپلیتئال) را مسدود می‌کند، اگرچه ممکن است در سایر قسمت‌های بدن نیز رخ دهد.
اگر آن لخته خون پاره شود، به آمبولی تبدیل می‌شود و می‌تواند از قلب و ریه‌ها عبور کند و مسیر جریان خون را در آنجا مسدود کند. لخته خونی که به ریه های شما می رود، آمبولی ریه (PE) نامیده می شود. PE می تواند بافت ها را از خون محروم کند و به بافت ها آسیب برساند. DVT بسیار جدی است و می تواند کشنده باشد.
لخته‌های خون در ران‌ها بیشتر از لخته‌های خون در ساق پا شکسته می‌شوند و باعث ایجاد آمبولی ریه می‌شوند.
توجه به این نکته مهم است که ترومبوز ورید عمقی با لخته خون (همچنین به عنوان ترومبوفلبیت سطحی شناخته می شود)، که در وریدهای درست زیر پوست شکل می گیرد، متفاوت است. ترومبوفلبیت سطحی معمولاً به ریه ها منتقل نمی شود و می توان آن را با داروهای ضد التهابی، استراحت در بستر و کمپرس گرم درمان کرد. DVT همچنین با لخته‌های خونی که در شریان‌ها رخ می‌دهد متفاوت است، که می‌تواند منجر به سکته قلبی شود.
علائم ترومبوز ورید عمقی
علائم رایج ترومبوز ورید عمقی درد و حساسیت در ناحیه آسیب‌دیده، قرمزی یا تغییر رنگ پوست است. استفراغ، سرفه خونی و غش کردن نیز از علائم آمبولی ریه هستند.
DVT و PE جدی هستند، بنابراین اگر هر یک از این علائم یا علائم را دارید، فوراً به دنبال کمک باشید.
علت ترومبوز ورید عمقی
یکی از بزرگترین علل DVT بی حرکت بودن و نشستن طولانی مدت است
چه در حال نقاهت پس از عمل جراحی یا نشستن در یک پرواز طولانی باشید، غیرفعال بودن جریان خون را کند می کند و می تواند از مخلوط شدن و گردش صحیح پلاکت ها و پلاسما در خون جلوگیری کند.
داشتن یک آسیب یا جراحی بزرگ در پا نیز می تواند باعث DVT شود.
تشخیص
اگر ترومبوز ورید عمقی دارید، مهم است که فوراً قبل از اینکه به آمبولی ریه تبدیل شود، تشخیص داده شود. هنگامی که آمبولی ریه یک شریان در ریه شما را مسدود می کند، تمام جریان خون کاهش می یابد یا به طور کامل متوقف می شود، که می تواند باعث مرگ ناگهانی شود.
ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما به احتمال زیاد سونوگرافی فشرده‌سازی را انجام می‌دهد، اما سایر آزمایش‌ها، مانند ونوگرافی، سی‌تی‌اسکن، یا آزمایش D-dimer نیز می‌توانند برای تشخیص DVT استفاده شوند. از طریق سونوگرافی فشرده‌سازی، پزشک شما می‌تواند لخته شدن خون و انسداد جریان خون در ورید را ببیند.
درمان ترومبوز ورید عمقی
اگر پزشک شما تشخیص DVT را تأیید کند، اولین خط درمان معمولاً داروهای ضد انعقاد (رقیق کننده های خون) است. داروهای ضد انعقاد لخته‌های موجود را از بین نمی‌برند، اما از لخته شدن بیشتر خون در رگ‌ها جلوگیری می‌کنند و شانس شما برای ایجاد آمبولی ریه را کاهش می‌دهند. اشکال تزریقی و قرصی ضد انعقاد وجود دارد.
اگر دچار PE شده اید و لخته بزرگی دارید، ممکن است درمان ترومبولیتیک (داروهای لخته شکن) برای شما تجویز شود. این داروها از طریق IV یا یک کاتتر که مستقیماً به لخته تزریق می شود داده می شود. داروهای لخته شکن معمولاً برای موارد اورژانسی به دلیل خطر خونریزی شدید استفاده می شود.
هنگامی که درمان کوتاه مدت انجام می شود، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است شما را از یک ضد انعقاد دیگر استفاده کند. درمان ضد انعقاد معمولاً به مدت سه ماه ادامه می یابد، اما در برخی موارد، می تواند نامحدود باشد، به خصوص اگر شما PE داشته باشید. پزشک شما پرونده شما را در برابر خطرات و مزایای آن به عنوان بخشی از تصمیم گیری بالینی خود ارزیابی می کند.
جلوگیری از ترومبوز ورید عمقی
برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به DVT هستند، یا کسانی که این بیماری را داشته اند، حفظ یک سبک زندگی سالم مهم است. ترک سیگار، دستیابی به وزن مناسب و پیروی از یک برنامه ورزشی منظم، همه راهبردهای پیشگیری مفید هستند.
باید از نشستن طولانی مدت خودداری کنید و در طول روز حرکات کششی و کششی انجام دهید. جوراب های فشاری ۱۲ به ویژه در پروازهای طولانی مفید هستند زیرا به گردش خون کمک می کنند و به وریدهای پا کمک می کنند تا خون بدون اکسیژن را به قلب بازگردانند.
اگر از داروهای ضد بارداری یا جایگزینی هورمون استفاده می کنید، می توانید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد تغییر برنامه درمانی خود برای جلوگیری از لخته شدن خون در آینده صحبت کنید. بنابراین مطمئن شوید که با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد ایجاد یک برنامه درمانی که خطر شما را کاهش می دهد و از لخته شدن خون جلوگیری می کند صحبت کنید.
منبع : verywellhealth
