پارگی پرده گوش ؛ علائم، درمان و پیشگیری

پرده گوش که غشای تمپانیک نیز نامیده می شود، بافت نازکی است که مجرای گوش را از گوش میانی جدا می کند. پارگی پرده گوش پارگی این بافت است. به آن پرده گوش سوراخ شده یا سوراخ شدن پرده تمپان نیز می گویند.

علائم پارگی پرده گوش

فردی که پارگی پرده گوش دارد ممکن است موارد زیر را تجربه کند :

گوش درد شدید، که ممکن است ناگهان از بین برود
از دست دادن شنوایی در گوش آسیب دیده
تخلیه از گوش که ممکن است حاوی خون باشد
وزوز گوش یا زنگ در گوش
احساس انسداد در گوش
سرگیجه یا از دست دادن تعادل
حالت تهوع
صدای سوت زدن از طریق گوش هنگام دمیدن بینی

در افرادی که کم شنوایی را تجربه می کنند، میزان این کاهش ممکن است به اندازه سوراخ در پرده گوش بستگی داشته باشد.

علت پارگی پرده گوش

عفونت گوش

عفونت گوش می تواند باعث پارگی پرده گوش شود.

عفونت گوش میانی که اوتیت میانی حاد نامیده می شود، زمانی اتفاق می افتد که باکتری ها یا ویروس ها باعث تجمع مایع در گوش میانی شوند.

هنگامی که مایع یا چرک در پشت پرده گوش جمع می شود، فشار می تواند باعث پارگی پرده گوش شود.

ضربه یا آسیب به گوش

ضربه مستقیم می تواند باعث پارگی پرده گوش شود. بافت گوش یک لایه نازک است که اگر فرد ضربات ناشی از فعالیت های مختلف از جمله ورزش را تحمل کند، می تواند به راحتی پاره شود.

ضربه شدید به گوش یا آسیب سر گاهی اوقات می تواند به هر دو گوش داخلی و میانی آسیب برساند.

قرار دادن یک جسم در گوش

قرار دادن جسمی مانند گوش پاک کن و مداد در گوش می تواند پرده گوش را پاره کند.

این امکان وجود دارد که کودکان به طور تصادفی اشیایی را در گوش خود فرو کنند. افراد باید در صورت امکان از وارد کردن چیزی در گوش خود اجتناب کنند.

سروصدا های بلند

انفجار یا صدای بسیار بلند در نزدیکی گوش می تواند باعث پارگی پرده گوش شود. ممکن است این اتفاق در نوازندگان و کسانی که به موسیقی با صدای بلند گوش می دهند رخ دهد.

افراد ممکن است ساعت ها یا روزها پس از آن دچار کم شنوایی و صدای زنگ در گوش شوند که به عنوان وزوز گوش شناخته می شود.

باروتروما گوش

تغییر در فشار هوا یا آب می تواند باعث پارگی پرده داخلی گوش شود.

اگر تغییرات در فشار هوا یا آب به گوش آسیب برساند، به آن باروتروما گوش می گویند. این می تواند زمانی اتفاق بیفتد که در فشار بین گوش داخلی و خارجی تفاوت وجود داشته باشد.

شیپور استاش گوش میانی را به پشت بینی و گلو متصل می کند و فشار دو طرف پرده گوش را برابر می کند. اگر این لوله به دلیل تغییرات شدید فشار باز نشود، فشار نابرابر می تواند پرده گوش را پاره کند.

غواصی و سفر هوایی از علل شایع ترومای گوش هستند. غواصی می تواند فشار روی گوش را افزایش دهد که می تواند باعث پارگی پرده گوش شود، به خصوص زمانی که فرد در حال پایین آمدن است.

درمان پارگی پرده گوش

افرادی که فکر می کنند پرده گوش پارگی دارند باید به پزشک مراجعه کنند.

پزشک از ابزاری به نام اتوسکوپ برای معاینه داخل گوش استفاده می کند. انجام این کار به آنها این امکان را می دهد که ببینند آیا سوراخی در پرده گوش وجود دارد و اندازه آن را تعیین کنند.

پزشک همچنین ممکن است آزمایش شنوایی یا تعادل را انجام دهد. آنها ممکن است هوا را برای آزمایش فشار وارد گوش کنند.

پارگی پرده گوش اغلب در عرض ۱ تا ۳ ماه خود به خود بهبود می یابد. افراد می توانند از داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن برای تسکین گوش درد و کاهش هرگونه التهاب استفاده کنند. اگر افراد گوش درد دارند، کمپرس گرم روی گوش می تواند به تسکین درد خفیف کمک کند.

پزشک ممکن است برای افرادی که عفونت گوش دارند آنتی بیوتیک خوراکی یا قطره گوش آنتی بیوتیک تجویز کند.

اگر پرده گوش به خودی خود بهبود نیابد، ممکن است برای ترمیم سوراخ، عمل جراحی به نام تمپانوپلاستی لازم باشد.

خشک نگه داشتن گوش هنگام نقاهت پس از پارگی پرده گوش برای جلوگیری از عفونت گوش میانی بسیار مهم است.

استفاده از گوش‌گیرهای ضد آب یا یک توپ پنبه‌ای با پوششی از ژل نفتی می‌تواند به جلوگیری از ورود آب به گوش هنگام دوش گرفتن کمک کند. بهتر است تا زمان بهبودی پرده گوش از شنا و سایر فعالیت های مبتنی بر آب خودداری کنید.

فرد همچنین باید سعی کند بینی خود را باد نکند. در صورت لزوم، آنها می توانند به آرامی از طریق یک سوراخ بینی بازدم کنند تا از تغییر فشار در گوش که می تواند بهبود را به تاخیر بیندازد، جلوگیری کند.

پیشگیری از پارگی پرده گوش

افراد برای جلوگیری از آسیب به پرده گوش، از وارد کردن هر گونه اشیایی به گوش خود، حتی برای تمیز کردن گوش خودداری کنند.

اگر افراد مبتلا به عفونت گوش هستند، باید در اسرع وقت تحت درمان قرار گیرند تا از بدتر شدن آن یا منجر به پارگی پرده گوش جلوگیری شود. برخی از واکسن ها، مانند تزریق آنفولانزا یا واکسن پنوموکوک نیز می توانند در وهله اول خطر ابتلا به عفونت گوش را کاهش دهند.

تغذیه انحصاری نوزاد با شیر مادر تا سن ۶ ماهگی و سپس ادامه شیردهی به مدت ۱۲ ماه می تواند به کاهش خطر عفونت از جمله عفونت گوش کمک کند.

اجتناب از استعمال دخانیات یا دود دست دوم نیز می تواند خطر ابتلا به عفونت گوش را کاهش دهد.

شیپورهای استاش باید باز بماند تا تغییر فشار هوا یا آب باعث ضربه به گوش نشود.

برای کمک به باز نگه داشتن آنها و کاهش فشار روی پرده گوش هنگام پرواز، افراد می توانند موارد زیر را امتحان کنند:

بلعیدن مکرر
جویدن آدامس یا مکیدن یک آب نبات سفت
خمیازه کشیدن یا باز کردن دهان
سوراخ های بینی را مسدود کنید و به آرامی از دهان بسته بیرون دهید
با استفاده از گوش گیرهای مخصوصی که سازندگان برای پرواز طراحی کرده اند.

افراد می‌توانند با استفاده از گوش‌گیر، گوش‌بند یا سایر محافظ‌های گوش در محیط‌های پر سر و صدا، مانند کنسرت موسیقی، محل ساختمان یا میدان تیراندازی، از گوش‌های خود در برابر صداهای بلند محافظت کنند.

افرادی که با سرماخوردگی یا گرفتگی بینی پرواز می کنند ممکن است متوجه شوند که مصرف داروی ضد احتقان قبل از پرواز به باز نگه داشتن راه های هوایی کمک می کند.

هنگام غواصی، افراد معمولاً می توانند با پایین آمدن آهسته و اجتناب از غواصی با سرماخوردگی یا علائم آلرژی، گوش های خود را یکسان کنند. هر کسی که سعی در غواصی دارد باید همیشه توصیه های یک متخصص را دنبال کند.

افراد مبتلا به ترومای گوش نباید دوباره پرواز یا شیرجه بزنند تا زمانی که پزشک آنها بی خطر بودن این کار را تایید کند. هر کسی که باروتروما مکرر گوش را تجربه می کند ممکن است به پزشک نیاز داشته باشد تا یک لوله تهویه را در پرده گوش خود قرار دهد تا لوله های استاش باز بماند.

هر کسی که در معرض خطر ضربه‌های ناشی از ورزش به گوش است، باید در طول این فعالیت‌ها از محافظ گوش استفاده کند.

منبع : medicalnewstoday