بیماری پارکینسون به طور کلی به عنوان یک بیماری اواخر میانسالی در نظر گرفته می شود، با میانگین سن شروع حدود 60 سال. مواردی از بیماری پارکینسون “شروع زودرس” وجود دارد، اما تنها درصد کمی از افراد زیر 50 سال، حدود 5٪ هستند. علائم اولیه بیماری پارکینسون شامل لرزش خفیف در سر، چانه یا دست، یبوست، از دست دادن بویایی، سرگیجه، قوز کردن و موارد دیگر است. ممکن است برخی یا همه علائم را تجربه کنید.
این مقاله اولین علائم پارکینسون، درمان و زمان مراجعه به یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی را مورد بحث قرار می دهد.
علائم اولیه بیماری پارکینسون
شما می توانید علائم پارکینسون را به کمبود یک ماده شیمیایی در مغز خود به نام دوپامین نسبت دهید. چهار علامت حرکتی کلاسیک پارکینسون عبارتند از:
لرزش و رعشه
حرکت آهسته که به نام برادی کینزی شناخته می شود
ماهیچه های غیرمعمول سفت یا سفت در صورت، گردن، پاها یا سایر عضلات
مشکل در حفظ تعادل
لرزش و لرزش در هنگام استراحت معمولاً اولین علامت بیماری پارکینسون است، اما حدود یک سوم بیماران این علائم را تجربه نمی کنند. این علائم با استرس عاطفی و فیزیکی بدتر می شوند. خواب یا حرکت می تواند به کاهش این مشکلات کمک کند.
بیماری پارکینسون هم مزمن و هم پیشرونده است و علائم معمولاً با گذشت زمان بدتر می شود. با پیشرفت، ناتوانی های دیگری نیز می توانند ایجاد شوند، از جمله:
مشکل در صحبت کردن و بلعیدن
ناتوانی ناگهانی در حرکت، به نام “یخ زدن”
کاهش مهارت و هماهنگی که انجام فعالیت های روزانه مانند لباس پوشیدن را دشوار می کند
برخی از مبتلایان نیز علائمی دارند که بر مهارت های حرکتی آنها تأثیر نمی گذارد، از جمله:
مسائل مربوط به سلامت روان مانند اضطراب، افسردگی و از دست دادن حافظه
از دست دادن بویایی
مشکل در خواب، از جمله کوبیدن و سایر حرکات ناگهانی
تغییر در فشار خون
برخی از گزینه های درمان پارکینسون
بیماری پارکینسون هیچ درمانی ندارد، اما گزینه های درمانی برای کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی شما وجود دارد که عبارتند از:
دارو. لوودوپا (سینمت) و سایر داروها که در تلاش برای تقویت دوپامین (ماده شیمیایی کم در مغز شما) هستند. تعدادی از آن داروها وجود دارد که می توانند به تنهایی یا ترکیبی استفاده شوند. اگرچه بسیاری از این داروها می توانند به شما کمک کنند علائم حرکتی خود را به میزان قابل توجهی کنترل کنید (کندی، لرزش، سفتی)، اما ممکن است با گذشت زمان عوارض جانبی و کاهش اثربخشی را نیز تجربه کنید.
درمان فیزیکی، شغلی و گفتار درمانی معمولاً بخشی از برنامه درمانی شما است و می تواند تعادل، تحرک، توانایی انجام کارهای روزانه و گفتار شما را بهبود بخشد.
تحریک عمقی مغز جراحی است که توسط جراح مغز و اعصاب انجام می شود و در بیماران مشخص شده می تواند به علائم حرکتی کمک کند، اگرچه علائم غیرحرکتی مانند افتادن، یبوست، فشار خون پایین و بی اختیاری بهبود نمی یابد.
تای چی یک هنر رزمی چینی است که ممکن است به افراد مبتلا کمک کند تا مقداری از تعادل و قدرت خود را بازیابند و همچنین خطر زمین خوردن را کاهش دهند. رقص، مانند زومبا، مانند استفاده از دوچرخه ثابت و بوکس ثابت می تواند کمک کننده باشد.
بسیاری از گزینه‌های درمانی برای پارکینسون زمانی مؤثر هستند که همراه با سایر موارد مانند مصرف دارو و انجام فیزیوتراپی استفاده شوند.
عوامل کاهش خطر احتمالی
در حالی که سن، ژنتیک و مرد بودن احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهد، برخی از عوامل احتمال ابتلا به این بیماری را کاهش می‌دهند. به طور کلی اعتقاد بر این است که به نظر می رسد آسیایی-آمریکایی ها و آفریقایی-آمریکایی ها در مقایسه با قفقازی ها کمتر در معرض خطر ابتلا به پارکینسون هستند. نوشیدن قهوه ممکن است خطر ابتلا را کاهش دهد، زیرا یک مطالعه 30 ساله بر روی مردان ژاپنی-آمریکایی نشان داد که هر چه میزان قهوه بیشتری بنوشند، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در آنها کاهش می یابد.
