خارش در بیماران دیالیزی و نارسایی کلیه یک مشکل رایج است. این یکی از آن عوارض بیماری کلیوی پیشرفته است که درک آن سخت و شاید درمان آن سخت تر است.
خارش در بیماران دیالیزی چقدر شایع است؟
یکی از مطالعات عمده برای پرداختن به این سوال در سال 2006 گزارش داد که تقریباً نیمی از بیماران دیالیزی خارش را تجربه کردند. این داده‌ها از بیماران تحت همودیالیز جمع‌آوری شده است، اما هنوز نمی‌دانیم چه نسبتی از بیماران مبتلا به بیماری کلیوی پیشرفته که هنوز دیالیز نمی‌شوند یا حتی بیمارانی که دیالیز صفاقی دارند، این مشکل را دارند.
چرا این اتفاق می افتد
این کاملا درک نشده است. در اینجا چند احتمال وجود دارد که می دانیم:
یک حدس و گمان این است که از آنجایی که دیالیز حالتی است که بدن در یک حالت التهاب مزمن قرار دارد، ممکن است این یک اختلال التهابی باشد. مطالعاتی انجام شده است که به اصطلاح “نشانگرهای التهاب” را بررسی کرده اند که نشان داده شده است در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه که خارش را تجربه می کنند، بالا هستند.
خشکی پوست یک مشکل شایع در بیماران دیالیزی است که می تواند یک عامل موثر باشد.
سایر علل مرتبط با آلرژی و عصبی نیز در این امر مقصر شناخته شده اند.
علائم خارش در بیماران دیالیزی
خب خارش میکنی اما در اینجا چند نکته خاص وجود دارد :
خارش در بیماران دیالیزی در شب بدتر می شود تا جایی که می تواند خواب را مختل کند.
معمولاً کمر را تحت تأثیر قرار می دهد، اگرچه بقیه بدن لزوماً محدود نیست.
به نظر می رسد گرما اوضاع را بدتر می کند.
آیا بر هر بیمار دیالیزی تأثیر می گذارد؟
لبیمارانی وجود دارند که عوامل خطر خاصی در آنها شناسایی شده است. این یک لیست کامل نیست زیرا این یک منطقه فعال تحقیقاتی است :
فقدان دیالیز کافی یک عامل خطر اصلی است. بیمارانی که دیالیز کافی فعال دریافت نمی کنند، بیشتر “اورمیک” هستند. خارش در بیماران دیالیزی در آن شرایط بدتر می شود.
همچنین به نظر می رسد که با سطوح بالای فسفر در خون مرتبط باشد، اگرچه سایر ناهنجاری های آزمایشگاهی از جمله غلظت بالای منیزیم و آلومینیوم همگی مقصر شناخته شده اند.
در نهایت، بیماران دیالیزی تمایل به سطوح بالایی از هورمون پاراتیروئید دارند، که بخشی از موجودیتی به نام اختلالات معدنی و استخوانی مرتبط با بیماری مزمن کلیوی است. این بیماران همچنین در معرض خطر بالاتری هستند.
درمان خارش در بیماران دیالیزی
شناسایی عامل خطر اساسی که ممکن است یک علت باشد، واقعاً اولین قدم است. اگر بیماری که به اندازه کافی دیالیز نمی‌شود یا درمان‌هایش را از دست می‌دهد، از خارش شکایت می‌کند، «درمان» اولیه احتمالاً تجویز دوز بهینه دیالیز خواهد بود، نه شروع کردن بیمار با هر داروی خاصی برای خارش. یکی از راه های افزایش دوز دیالیز افزایش مدت درمان است. با این حال، ممکن است این گزینه برای یک بیمار قابل قبول باشد یا نباشد. سایر مداخلاتی که می‌توان برای اطمینان از اینکه بیماران درمان مؤثری دریافت می‌کنند، افزایش سرعت جریان خون در طول درمان، یا اطمینان از دسترسی مناسب به دیالیز در جایی که در حالت ایده‌آل هیچ گردش مجددی انجام نمی‌شود، انجام داد.
اگر مراحل فوق قبلاً انجام شده است یا اگر به نظر می رسد که دوز دیالیز مشکلی ندارد، نفرولوژیست باید آزمایش های آزمایشگاهی شما را بررسی کند. آیا هورمون پاراتیروئید (PTH) یا فسفر شما بالاست؟ اگر این یا سایر عوامل خطر به راحتی قابل شناسایی باشند، می توان اقداماتی را برای رفع آن انجام داد. به عنوان مثال، آنالوگ های ویتامین D می توانند به کاهش سطح PTH کمک کنند. سطوح بالای فسفر را می توان با رژیم غذایی کم فسفر یا با قرار دادن بیماران در بایندرهای فسفر کاهش داد.
در نهایت، اگر همه اینها شکست بخورند، اغلب مجبوریم به داروها روی بیاوریم. اینها می تواند شامل یک آنتی هیستامین مانند بنادریل یا دیفن هیدرامین یا داروی دیگری به نام هیدروکسی زین باشد. این داروها آرامبخش هستند و ممکن است در همه موارد موثر نباشند. لوراتادین یک جایگزین غیر آرام بخش است.
سایر داروهایی که آزمایش شده اند عبارتند از گاباپنتین، پره گابالین و داروهای ضد افسردگی از جمله سرترالین. برای بیمارانی که حتی با این داروها تسکین نمی یابند، فتوتراپی با اشعه ماوراء بنفش B ممکن است کمک کند.
