اچ آی وی و ایدز چیست و چگونه منتقل می شود

ویروس نقص ایمنی انسانی یا اچ آی وی، ویروسی است که به سیستم ایمنی بدن به ویژه گلبول سفید خونی به نام سلول‌های T-helper CD4 مثبت (CD4+) حمله می‌کند.
این سلول‌ها که گاهی به عنوان سلول‌های CD4، سلول‌های کمکی T یا سلول‌های T4 شناخته می‌شوند، نقش مهمی در شناسایی پاتوژن‌هایی که به بدن حمله می‌کنند و در ایجاد پاسخ ایمنی در برابر آنها بازی می‌کنند. در صورت عدم درمان، HIV به سلول‌های CD4 نفوذ کرده و آن‌ها را از بین می‌برد و توانایی سیستم ایمنی برای مبارزه با عفونت‌ها و بیماری‌ها را مختل می‌کند.

هنگامی که تعداد سلول های CD4 به اندازه کافی کم می شود، یا عفونت های خاص مربوط به سیستم ایمنی ضعیف رخ می دهد، ممکن است فرد مبتلا به مرحله نهایی عفونت اچ آی وی تشخیص داده شود : سندرم نقص ایمنی اکتسابی یا ایدز.

هنگامی که سیستم ایمنی بدن در اثر ایدز ضعیف می شود، بدن ممکن است در مبارزه با برخی سرطان ها (سرطان آلت تناسلی) یا عفونت های ویروسی، قارچی یا باکتریایی مشکل داشته باشد و این شرایط ممکن است کشنده باشد.
در حالی که هنوز درمانی برای HIV وجود ندارد، درمان موثر HIV که به عنوان درمان ضد رتروویروسی (ART) شناخته می‌شود، می‌تواند میزان ویروس را به سطوح غیرقابل شناسایی کاهش دهد، به افراد اجازه دهد زندگی طولانی‌تر و سالم‌تری داشته باشند و به جلوگیری از انتقال ویروس به دیگران کمک کند.

علائم ایدز و اچ آی وی

سه مرحله اصلی عفونت HIV وجود دارد که هر کدام علائم خاص خود را دارند.

مرحله ۱ : عفونت حاد HIV

در طی دو تا چهار هفته اول پس از عفونت HIV، حدود دو سوم افراد علائمی را تجربه خواهند کرد که شبیه یک آنفولانزا بسیار بد است. همانطور که سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با ویروس جمع می شود، تب ممکن است همراه با علائم اضافی مانند گلودرد، غدد متورم، زخم های دهان، بثورات، اسهال، خستگی، سردرد، و درد ماهیچه ها و مفاصل ایجاد شود.
این مرحله که عفونت حاد یا عفونت اولیه اچ آی وی نامیده می شود، می تواند چند روز طول بکشد یا تا هفته ها ادامه یابد.

مرحله ۲ : تأخیر بالینی

اگر عفونت تشخیص داده نشود یا درمان نشود، سیستم ایمنی می‌تواند سطح HIV را تا حدودی پایین بیاورد، اما نمی‌تواند آن را کاملاً کنترل یا مهار کند. ویروس هنوز فعال است اما کندتر تکثیر می‌شود، اغلب بدون ایجاد هیچ علامتی. این مرحله نهفتگی بالینی یا عفونت مزمن HIV نیز نامیده می شود و می تواند تا ۱۵ سال طول بکشد.
در این مرحله، افراد مبتلا به اچ‌ آی‌ وی که دارو مصرف نمی‌کنند، هنوز مقدار کافی ویروس در سیستم خود دارند تا آن را به دیگران منتقل کنند، حتی اگر علائمی نداشته باشند، و ویروس در طول این مدت به آسیب رساندن به سیستم ایمنی ادامه می‌دهد. ، منجر به بدتر شدن سلامت می شود.

مرحله ۳ : ایدز

اگر فردی سال ها بدون درمان اچ آی وی باشد، مرحله بعدی و نهایی ایدز است.
علائم ایدز می تواند شامل موارد زیر باشد :

کاهش وزن ناگهانی
تب مکرر
عرق شبانه
خستگی و ضعف
غدد لنفاوی متورم
اسهال مزمن
زخم در دهان، مقعد یا اندام تناسلی
لکه های روی پوست، زیر پوست یا داخل دهان، بینی یا پلک ها
مشکلات عصبی، از جمله از دست دادن حافظه و افسردگی

برخی از این علائم ممکن است نتیجه یک عفونت به اصطلاح فرصت طلب، مانند ذات الریه باشد، که سیستم ایمنی آسیب دیده شدید توسط HIV نمی تواند به طور موثر با آن مبارزه کند.

اچ آی وی و ایدز چگونه منتقل می شود؟

HIV از طریق تماس مستقیم با مایعات خاص بدن فرد مبتلا به HIV که دارای بار ویروسی قابل تشخیص است، منتقل می شود. این مایعات عبارتند از :

خون
منی و مایع پیش منی
مایعات رکتوم
مایعات واژن
شیر مادر

برای انتقال، ویروس موجود در این مایعات باید از طریق غشای مخاطی (که در رکتوم، واژن، دهان یا نوک آلت تناسلی وجود دارد)، از طریق بریدگی‌ها یا زخم‌های باز یا تزریق مستقیم وارد جریان خون افراد اچ آی وی منفی شود.

HIV بیشتر از طریق رابطه جنسی، به ویژه مقاربت مقعدی و واژینال منتقل می شود. افراد همچنین می توانند HIV را با به اشتراک گذاشتن تجهیزات تزریق استفاده شده، مانند سرنگ و سایر لوازم، منتقل کنند.

مادران می توانند HIV را در دوران بارداری، تولد و شیردهی به نوزادان منتقل کنند.

اچ‌آی‌وی یک ویروس ضعیف است که نمی‌تواند برای مدت طولانی در خارج از بدن انسان زندگی کند و بدون میزبان انسان نمی‌تواند تکثیر شود. یعنی از طریق بزاق روی ظروف نقره پخش نمی شود. از بوسه روی گونه، در آغوش گرفتن، توالت مشترک، یا بوسیدن دهان بسته؛ یا توسط پشه ها، کنه ها و سایر حشرات.

اگر فردی تحت درمان ضدرتروویروسی موثر برای HIV باشد، می‌تواند بار ویروسی خود را تا حد غیرقابل شناسایی کاهش دهد، در این مرحله هیچ خطری برای انتقال HIV به شرکای HIV منفی خود ندارد.

اچ آی وی و ایدز چگونه تشخیص داده می شود؟

چه کسانی باید برای HIV آزمایش شوند

همه افراد ۱۳ تا ۶۴ ساله حداقل یک بار آزمایش HIV انجام دهند.

افرادی که در برابر اچ آی وی آسیب پذیرتر هستند باید بیشتر آزمایش شوند. افراد در این گروه پرخطر را به عنوان افرادی که دارای موارد زیر هستند تعریف می کند:

در سال گذشته بیش از یک شریک جنسی داشته است.
شریک HIV مثبت داشته اید.
در سال گذشته مبتلا به هپاتیت یا سل یا یک بیماری مقاربتی تشخیص داده شده یا تحت درمان قرار گرفته اید.
مبادله جنسی با مواد مخدر یا پول
تجهیزات تزریق مشترک

اگر در هیچ یک از این گروه‌های پرخطر نیستید، اما فکر می‌کنید ممکن است شریک زندگی‌تان باشد، شما نیز باید آزمایش شوید.

افرادی که باردار هستند یا در تلاش برای باردار شدن هستند نیز باید آزمایش شوند. اگر به اچ آی وی مبتلا هستید، شروع درمان در بارداری می تواند به طور چشمگیری احتمال تولد فرزند شما با HIV را کاهش دهد.

برای مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، سالانه HIV را توصیه می‌کند، اما اشاره می‌کند که برخی از پزشکان ممکن است بسته به عوامل خطر دیگر، برنامه‌ای را هر سه تا شش ماه برای بیماران خاص توصیه کنند.

انواع آزمایش HIV

گزینه های زیادی برای آزمایش HIV وجود دارد. آزمایشاتی وجود دارد که بزاق، خون یا حتی ادرار را تجزیه و تحلیل می کند. آزمایش‌ها برای بررسی علائم مختلف عفونت HIV : آنتی‌بادی‌ها (پروتئین‌هایی که بدن شما برای مبارزه با ویروس می‌سازد). آنتی ژن ها (پروتئین های روی سطح سلول های HIV که باعث تولید آنتی بادی می شوند)؛ یا مواد ژنتیکی واقعی از ویروس HIV.

اینکه چه آزمایشی انجام می دهید بستگی به این دارد که فکر می کنید اخیراً در معرض HIV قرار گرفته اید، چه مدت می خواهید برای نتایج صبر کنید و چه احساسی در مورد خون گیری دارید.

آزمایش اسید نوکلئیک (NAT) : ۱۰ تا ۳۳ روز پس از قرار گرفتن در معرض برای افرادی که علائم مشابه آنفولانزا دارند و اخیراً در معرض خطر قرار گرفته اند، آزمایش اسید نوکلئیک (NAT) می تواند مواد ژنتیکی HIV را در خون تشخیص دهد. این آزمایش باید در کلینیک انجام شود و هزینه بالایی دارد. معمولاً ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی از آن برای تأیید سایر آزمایشات استفاده می کنند.

تشخیص ایدز

زمانی تشخیص داده می شود که فرد مبتلا به ایدز یکی از این دو اتفاق می افتد:

تعداد سلول های CD4 از سطح طبیعی ۵۰۰ تا ۱۲۰۰ سلول در میلی متر مکعب به ۲۰۰ سلول یا کمتر کاهش می یابد.

با کاهش تعداد CD4، معمولاً حجم HIV در خون که به عنوان بار ویروسی شناخته می شود، افزایش می یابد.

عفونت‌های ویروسی، قارچی یا باکتریایی و سرطان‌ ها که سیستم ایمنی سالم می‌تواند با آنها مبارزه کند، ظهور کرده و بدتر شود. این شرایط به اصطلاح تعریف کننده ایدز اغلب علت مرگ افراد مبتلا به HIV هستند که تحت درمان نیستند.

آزمایش آنتی بادی / آنتی ژن : ۱۸ تا ۴۵ روز پس از قرار گرفتن در معرض این آزمایش که معمولاً در آزمایشگاه انجام می شود، هم آنتی بادی ها و هم آنتی ژن ها را بررسی می کند. آنتی‌ژن‌ها قبل از ایجاد آنتی‌بادی‌ها در خون قابل تشخیص هستند که نشان‌دهنده وجود HIV است. آزمایش آنتی بادی/آنتی ژن می تواند یک آزمایش سریع باشد که از خون ناشی از نیش انگشت استفاده می کند و نتایج را در کمتر از ۳۰ دقیقه ارائه می دهد. یا می تواند آزمایشی باشد که از خون گرفته شده از ورید استفاده می کند و در چند روز نتایج را ارائه می دهد.

آزمایش آنتی بادی : ۲۳ تا ۹۰ روز پس از قرار گرفتن در معرض یک آزمایش فقط آنتی بادی از یک نمونه مایع از داخل گونه یا خون ناشی از نیش انگشت استفاده می کند. این آزمایش‌های سریع و آزمایش‌های خانگی می‌توانند آنتی‌بادی‌های HIV را سه هفته پس از قرار گرفتن در معرض آن شناسایی کنند و در ۲۰ تا ۳۰ دقیقه نتایج را ارائه دهند. آنها همچنین در تشخیص HIV مزمن خوب هستند.

آزمایش‌های فقط آنتی‌بادی وجود دارند که از خون گرفته شده از ورید به جای نیش انگشت استفاده می‌کنند. این آزمایش‌ها معمولاً می‌توانند عفونت را زودتر پس از قرار گرفتن در معرض تشخیص دهند، اما چندین روز طول می‌کشد تا نتایج را ارائه دهند و در آزمایشگاه انجام می‌شوند.
تمام تست های آنتی بادی مثبت باید با یک آزمایش اضافی برای تایید نتایج پیگیری شود.

مدت زمان ابتلا به HIV

در حال حاضر هیچ درمانی برای HIV وجود ندارد. هنگامی که شما HIV را دریافت می کنید، آن را برای تمام عمر دارید.

اما داروهای HIV به طور چشمگیری امید به زندگی را برای افراد مبتلا به HIV بهبود بخشیده است و با درمان و مراقبت مناسب، فرد مبتلا به HIV اکنون می تواند امید به زندگی مشابه یک فرد HIV منفی داشته باشد.

اگر HIV درمان نشود، علائم بیماری در عرض ۵ تا ۱۰ سال ایجاد می شود و فاصله زمانی انتقال HIV تا تشخیص ایدز حدود ۱۰ تا ۱۵ سال است.

گزینه های درمانی و دارویی برای اچ آی وی

اگر آزمایش HIV مثبت باشد، تحقیقات نشان می‌دهد که اگر بلافاصله مصرف دارو را شروع کنید (یا حتی پس از مدتی استراحت به درمان بازگردید) و همچنان به آن ادامه دهید، می‌توانید میزان ویروس در خون (بار ویروسی خود) را به سطوح غیرقابل تشخیص برسانید. از سیستم ایمنی خود محافظت کنید و از انتقال آن به دیگران جلوگیری کنید.

با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی در مورد انتخاب های درمانی و منابعی که در دسترس شما هستند صحبت کنید.

گزینه های دارویی

بیش از ۳۰ داروی مختلف HIV وجود دارد که به هشت کلاس تقسیم می شوند. آنها که در مجموع به عنوان درمان ضد رترو ویروسی (ART) شناخته می شوند، از تکثیر ویروس به روش های مختلف جلوگیری می کنند.

افراد معمولاً ترکیبی از سه دارو از حداقل دو گروه مختلف مصرف می‌کنند، اگرچه ترکیب‌های دارویی جدید فقط به دو دارو نیاز دارند که در یک قرص ترکیب شده باشند.

اکثر داروها باید هر روز مصرف شوند تا به درستی عمل کنند. اگرچه پایبندی به این روال دشوار است، اما برای پایین نگه داشتن بار ویروسی (میزان HIV در بدن) و جلوگیری از ایجاد مقاومت احتمالی دارویی، ضروری است.

در ژانویه ۲۰۲۱، سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) اولین درمان طولانی اثر HIV را تایید کرد. تزریق ماهی یک بار، که توسط یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی انجام می شود، ترکیبی از کابوتگراویر و ریلپیویرین است که با نام تجاری Cabenuva فروخته می شود  و برای بیمارانی است که قبلا بار ویروسی خود را کاهش داده اند.

این واکسن ها می تواند به ویژه برای افرادی که با برنامه روزانه قرص ها مشکل دارند مفید باشد.

عوارض جانبی داروها

همه داروها دارای عوارض جانبی بالقوه هستند و داروهای HIV تفاوتی ندارند. وقتی برای اولین بار ART را شروع می کنید، ممکن است این موارد را تجربه کنید:

کم خونی
اسهال
سردرد
خستگی
حالت تهوع
مشکلات عصبی
راش
درد

در صورت مصرف طولانی مدت، برخی از داروهای اچ آی وی می توانند با عوارض جانبی جدی مانند کلسترول بالا، لیپودیستروفی (افزایش یا کاهش چربی بدن)، دیابت، پوکی استخوان یا آسیب کبدی همراه شوند. از پزشک خود بپرسید که چه انتظاری دارید و چگونه سالم بمانید.

منیع : everydayhealth