صرع چیست و چگونه درمان می شود

صرع یک بیماری عصبی ناشی از اختلالات الکتریکی در مغز است. این عارضه منجر به تشنج می شود که می تواند باعث رفتار، حرکات یا تجربیات غیرعادی و گاهی اوقات عدم آگاهی یا از دست دادن هوشیاری شود.

صرع زمانی تشخیص داده می شود که شما دو یا چند تشنج داشته باشید و هیچ بیماری پزشکی پشت آن وجود نداشته باشد، مانند ترک الکل یا قند خون پایین.

علائم صرع چیست؟

اگرچه تشنج علامت اصلی همه انواع صرع است، اما دامنه کامل علائم و نشانه های صرع متفاوت است. علائم اولیه صرع عبارتند از تکان خوردن و انقباض عضلانی، از دست دادن مختصر هوشیاری یا هوشیاری، ضعف، اضطراب و خیره شدن. با این حال، علائم خاصی که دارید به نوع صرع شما بستگی دارد. حتی اگر انواع مختلفی از تشنج وجود دارد، تشنج شما معمولاً هر بار که رخ می دهد مشابه خواهد بود.

علائم شایع

اگر صرع دارید، ممکن است علائم مختلفی را قبل، در حین یا بعد از تشنج تجربه کنید. همه این علائم را ندارند، و دوباره، علائمی که شما تجربه می کنید به نوع تشنج شما بستگی دارد.

در حالی که درک علائم تشنج شما مهم است، اکثر افرادی که از صرع رنج می برند، تشنج خود را به خاطر نمی آورند یا آنچه را که قبل از وقوع آن اتفاق افتاده است به خاطر نمی آورند.

شایع ترین علائم عبارتند از:

انقباض و تکان خوردن ماهیچه ها : وقتی افراد به تشنج فکر می کنند، معمولاً به نوعی فکر می کنند که در آن چندین ماهیچه در بدن منقبض شده و تکان می خورد. با این حال، انقباضات غیرارادی عضلانی نیز می تواند در مناطق جدا شده از بدن شما رخ دهد.

از دست دادن هوشیاری : برخی از تشنج ها ممکن است باعث از دست دادن هوشیاری یا هوشیاری شوند که به طور ناگهانی رخ می دهد و می تواند چند ثانیه تا چند ساعت طول بکشد. در برخی از انواع تشنج، این ممکن است تنها نشانه تشنج باشد که برای دیگران قابل مشاهده است. این ممکن است با اتوماسیون ها مرتبط باشد. حرکات بی هدف و تکراری که بدون فکر انجام می شوند.

ضعف : ضعف می تواند در هر ناحیه ای از بدن شما رخ دهد. به عنوان مثال، ممکن است در یک دست، یک پا یا هر دو ضعف داشته باشید. معمولاً با تشنج های مکرر در همان قسمت بدن دچار ضعف می شوید. ضعف در یک قسمت از بدن ممکن است بسیار شبیه به سکته مغزی باشد، اما با پایان یافتن تشنج برطرف می شود. با این حال، سکته مغزی گاهی اوقات می تواند باعث تشنج شود، بنابراین همیشه نمی توان علت این علامت را فوراً دانست.

اضطراب : قبل از تشنج، اغلب یک تشنج کانونی، برخی افراد احساس اضطراب می کنند. این می تواند علامت خودش و یا سیگنالی باشد که تشنج در شرف وقوع است (یعنی هاله). برخی از افراد اضطراب شدید، ترس یا احساس عذاب قریب الوقوع را تجربه می کنند.

خیره شدن : خیره شدن به فضا یک علامت زمانی است که شما تشنج های غیبت دارید. ممکن است به نظر برسد که برای مدت کوتاهی خیال پردازی می کنید یا در فکر فرو رفته اید، در واقع، در واقع در حال تجربه یک تشنج هستید.

هاله

هاله صرعی یک ادراک متمایز است (اعم از دیداری، حرکتی، حسی یا روانی) که در زمان وقوع تشنج به آن دست می‌یابید. گاهی اوقات هاله ممکن است تنها چند ثانیه قبل از تشنج ایجاد شود، اما ممکن است تا یک ساعت قبل از تشنج نیز ایجاد شود.

گاهی اوقات هاله ها بدون هیچ علائم تشنج دیگری رخ می دهد. در این موارد هاله تشنج است.

شما ممکن است هر یک از انواع مختلف هاله ها را به تنهایی یا قبل از تشنج تجربه کنید. اینها را می توان به هاله های حسی، که در آنها فقط یک حس وجود دارد، و هاله های تجربی، که پیچیده تر هستند، تجزیه کرد.

انواع هاله ها عبارتند از:

بینایی (بصری): هاله های بصری می توانند ساده باشند، مانند دیدن فلاش های روشن نور، نقاط تاریک، یا دید تونلی، یا می توانند پیچیده یا تجربی باشند، مانند نابینایی، توهمات بصری، توهمات، و مناظر تحریف شده مانند ماکروپسیا، که در آن همه چیز اطراف شما بزرگتر از حد معمول به نظر می رسد.

بو (بویایی) : برخی از بوها، اغلب ناخوشایند، ممکن است با هاله تجربه شوند.

شنوایی (شنیداری) : مانند هاله های بصری، شنیدن هاله ها می تواند ساده باشد، مانند شنیدن زنگ یا وزوز، یا پیچیده (تجربی)، مانند شنیدن صداهای تحریف شده یا صداهایی که در حال صحبت هستند.

حسی جسمی : ​​این هاله ها شامل حس هستند و می توانند بسیار متنوع باشند، از جمله احساس سوزن سوزن شدن، احساس حرکت حتی در حالت نشسته یا نیاز به حرکت.

مزه (چشایی) : مزه های غیر طبیعی (مثلاً فلزی) یا آنهایی که بدون خوردن غذا وجود دارند ممکن است ایجاد شود.

شکم : حالت تهوع، ناراحتی معده یا فشار معده یک هاله نسبتاً رایج با تشنج لوب تمپورال است.

حرکتی : حرکات تکراری یا اندام یا ضعف ممکن است رخ دهد.

اتونومیک : به عنوان مثال، هاله هایی با لرز سرد ممکن است رخ دهد.

روانی : این هاله ها می توانند بسیار دراماتیک باشند و ممکن است شامل حس ناگهانی ترس، احساس عذاب قریب الوقوع، تجربیات دژاوو و مواردی از این دست باشند.

هاله ها از فردی به فرد دیگر به طور قابل توجهی متفاوت است اما معمولاً از تشنجی به تشنج دیگر تقریباً یکسان است. توصیف برخی از هاله ها برای مردم آسان است، مانند دیدن خطوط زیگزاگ، در حالی که توضیح برخی دیگر بسیار دشوارتر است، مانند احساس جدا شدن از بدن.

در حالی که اینها علائمی هستند که اغلب با صرع همراه هستند، بسیاری از علائم ممکن است به دلیل شلیک غیرطبیعی نورون ها در مغز باشد، و تشخیص برخی از آنها به خصوص از اختلالات رفتاری و سلامت روان دشوار است.

علت صرع چیست؟

صرع یک اختلال پیچیده با علل مختلف است. هر چیزی که الگوی الکتریکی طبیعی مغز را مختل کند می تواند منجر به تشنج شود. حدود نیمی از موارد صرع می تواند به عوامل خاصی مرتبط باشد، از جمله:

ژنتیک
ضربه مغزی
عفونت های مغزی
اختلالات رشدی
تغییرات ساختاری در مغز
الکل

ژنتیک

بیشتر صرع های ژنتیکی در دوران کودکی شروع می شوند و به دلیل نقص ژنتیکی در کانال های یونی یا گیرنده ها ایجاد می شوند.

توجه به این نکته ضروری است که برای اکثر افراد مبتلا به یک نوع ژنتیکی صرع، ژن ها تنها علت نیستند.

ضربه مغزی

شرایطی که باعث آسیب به مغز شما می شود می تواند باعث صرع شود. این شامل:

سکته
تومورها
صدمات تروماتیک سر
آسیب مغزی که قبل از تولد رخ می دهد (مانند کمبود اکسیژن یا عفونت مادر)
سکته مغزی علت اصلی صرع در بزرگسالانی است که پس از ۶۵.۲ سالگی تشخیص داده می شود.

عفونت های مغزی

برخی از موارد صرع ناشی از عفونت هایی است که بر مغز شما تأثیر می گذارد و آن را ملتهب می کند، مانند:

مننژیت
آنسفالیت ویروسی
بیماری سل
سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز)

اختلالات رشدی

به نظر می رسد صرع در افراد مبتلا به اختلالات رشدی خاص شایع تر است، از جمله :

اوتیسم
سندرم داون
فلج مغزی
ناتوانی ذهنی

تغییرات ساختاری در مغز

تفاوت های خاصی در ساختار مغز شما می تواند باعث تشنج شود، از جمله :

هیپوکامپ اسکلروزیس (هیپوکامپ کوچک شده، بخشی از مغز شما که نقش مهمی در یادگیری، حافظه و احساسات دارد)
دیسپلازی کورتیکال کانونی (ناهنجاری در رشد مغز که در آن نورون ها نتوانستند به محل مناسب خود مهاجرت کنند)

الکل

برخی از مطالعات نشان داده اند که سوء مصرف مزمن الکل ممکن است با ایجاد صرع در برخی افراد مرتبط باشد. علاوه بر این، این جمعیت همچنین دارای میزان بیشتری از آسیب مغزی تروماتیک است که می تواند باعث صرع نیز شود.

تشخیص صرع

به منظور تشخیص صرع، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما باید تأیید کند که شما دو یا چند تشنج غیرقابل تحریک داشته‌اید و سپس نوع تشنج‌ها را مشخص کند.

این می تواند شامل یک معاینه عصبی و آزمایش های مختلفی باشد که رایج ترین آنها الکتروانسفالوگرام (EEG) است. سایر آزمایشات ممکن است شامل آزمایش خون، اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT)، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) باشد.

برای ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما مهم است که به طور دقیق نوع تشنج شما را تشخیص دهد و از کجا شروع می شود تا موثرترین درمان را بیابد.

صرع چگونه درمان می شود؟

صرع معمولاً با داروهای تجویزی برای کنترل تشنج درمان می‌شود، اما بسته به شرایط شما و اینکه چگونه تشنج‌های شما با دارو کنترل می‌شوند، ممکن است شامل جراحی، دستگاه‌های تحریک عصبی یا رژیم‌های غذایی خاص نیز باشد. چندین درمان جدید برای صرع نیز در افق است. صرف نظر از دوره درمانی که دنبال می کنید، اهداف نهایی یکسان است : به شما امکان می دهد زندگی کامل خود را داشته باشید، از تشنج جلوگیری کنید و اثرات مدیریت اختلال خود را به حداقل برسانید. پیدا کردن مسیر مناسب برای شما می تواند مدتی طول بکشد.

دارو ها

هنگامی که تشخیص داده شد که مبتلا به صرع هستید، اولین اقدام ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما احتمالاً تجویز داروهای ضد تشنج (داروهای صرع) برای کنترل تشنج شما خواهد بود. تشنج اکثر افراد را می توان تنها با یک دارو کنترل کرد، اما برخی افراد ممکن است به داروهای بیشتری نیاز داشته باشند

نوع و دوزی که پزشک برای شما تجویز می کند به عوامل بسیاری مانند سن، نوع و دفعات تشنج و سایر داروهایی که مصرف می کنید بستگی دارد. برای یافتن بهترین دارو و دوز با کمترین عوارض جانبی برای شما ممکن است کمی آزمون و خطا طول بکشد.

جراحی ها

در حدود ۳۰ درصد از افراد مبتلا به صرع، دو یا چند دارو، با هم یا به طور جداگانه، قادر به کنترل تشنج نیستند. اگر در این زیر گروه قرار دارید، ممکن است ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما جراحی را مطرح کند.

زمانی که ضایعه مغزی، تومور مغزی یا توده ای دارید که باعث تشنج شما می شود، و همچنین زمانی که تشنج کانونی (فقط در یک قسمت از مغز شما رخ می دهد) که با دارو کنترل نمی شود، جراحی توصیه می شود.

جراحی مناسب برای شما بستگی به نوع صرع شما و همچنین نتایج ارزیابی و آزمایش قبل از جراحی شما دارد. این ارزیابی و آزمایش به ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما کمک می‌کند تا منشأ تشنج‌های شما را پیدا کند و ببیند که چگونه جراحی ممکن است بر فعالیت‌های روزمره شما تأثیر بگذارد.

آزمایش ممکن است شامل الکتروانسفالوگرام (EEGs)، آزمایش‌های تصویربرداری برای بررسی تومورها یا آبسه‌ها و آزمایش‌های عصبی عملکردی باشد تا اطمینان حاصل شود که جراحی بر توانایی‌هایی مانند صحبت کردن و خواندن تأثیر نمی‌گذارد.

لوبکتومی

این شایع ترین نوع جراحی صرع است و به دو صورت گیجگاهی و پیشانی انجام می شود. لوبکتومی فقط برای تشنج های کانونی است، به این معنی که در ناحیه ای از مغز شروع می شود.

صرع از چه سنی شروع می شود؟

صرع می تواند در هر سنی شروع شود، اما معمولا در دوران کودکی یا در افراد بالای ۶۰ سال شروع می شود. اغلب مادام العمر است، اما گاهی اوقات می تواند به آرامی در طول زمان بهبود یابد.

آیا صرع باعث مرگ می شود؟

محققان تخمین می زنند که به ازای هر ۱۰۰۰ نفر مبتلا به صرع، حداقل ۱ نفر ممکن است هر سال در اثر SUDEP جان خود را از دست بدهد.

منبع : verywellhealth